هما گویا/سی و یک نما – سالن پر است از تماشاگرانی که عمدتا جوان هستند . چراغ ها خاموش می شوند و فیلم آغاز اما من انگار در سالن دیگری نشسته ام دارم فیلم «مهر مادری» می بینم. داستان همان پسر بچه ی بی پناهی که می خواست "فاطمه معتمد آریا" مادرش باشد.
صدای لیلا حاتمی در گوشم می پیچد همان "شیدا"یی که قرآن می خواند و چه آرام و قشنگ می خواند بالای سر "پارسا پیروزفر"ی که دارد نفس های آخر را میکشد.
"هومن سیدی" را با موی تراشیده می بینم و برای اولین بار است در فیلم یک تکه نان.
"رضا کیانیان"بارها از قاب نگاهم عبور می کند و بعد می ماند" پرویز پرستویی" و "مارمولک "و راه های نرفته ای که برای رسیدن به خدا هست آن هم به تعداد آدم ها.
"دوران سرکشی" را می بینم. جسورانه ترین سریالی که در تلویزیون دیده ام. سریالی که صدا و سیما، حالا دیگر چندان تمایلی ندارد که مثل بعضی از سریال های درجه چندمش بارها و بارها بازپخش کند و شاید دوبار در این سال ها روی آنتن شبکه های دیگر رفته باشد.
ازکنار "همیشه پای یک زن در میان است" و "طعم شیرین خیال" ، "امکان مینا و "مارموز"با چشمان بسته و به سرعت می گذرم و" گاهی به آسمان نگاه می کنم" تا اینکه فیلم" بید مجنون"و لیلی با من است"به فکر می اندازدم و یکدفعه توجهم را جلب می کند. اینکه آدم ها می توانند باورهایشان را گم کنند یا به باورهایی تازه برسند.
دست آخر با صدای خنده ی مردم دوباره به سالن سینما برمی گردم و به "ما همه با هم هستیم" نگاهی می اندازم اما کمال تبریزی را دیگر نمی شناسم.
زمان تسخیر سفارت آمریکا "کمال تبریزی" هم از "دانشجویان خط امام "بود. "سعید حاجی میری" هم همینطور. به قول خودشان برو بچه های لانه..
حاجی میری کارگردان شد و تهیه کننده و کمال تبریزی فیلمبردار و بعد با فیلم "مهر مادری"، مطرح و پشت بند آن هم شد کمال آقای تبریزی سینمایی که حرف برای گفتن داشت و حسابی لیلی با او بود و ما هم با او بودیم و کیف می کردیم.
فیلم داشت می رفت اما من ردپایی از کمال تبریزی نمیدیدم. انگار فرش قرمزی بود برای ستاره های خوش چهره، خوش صدا و دلبر از هر طیفی تا روی آن رژه بروند. اگر هم قرار بود حرف یا نقدی باشد اما الکن بود.
بی پیش داوری نگاه می کردم. نه نگاهی به این همه هزینه ی تولید که عمدتا دستمزدها را شامل میشد داشتم و نه فعلا به تهیه کننده آن فکر می کردم.
اما اینکه فیلم یک نقد اجتماعی و اعتراض سیاسی است یا فیلمی سفارشی نمی دانم، هر چه هست مثل "مارمولک" یک فیلم دلی نیست.فیلمی که ستاره های مطرح و گرانقیمت سینما در کنار هم دست و پا میزنند و انگار خودشان هم نمی دانند چرا آنجا هستند. شاید به نوعی یک خودکشی حرفه ای "به خاطر یک مشت دلار "یا اسمی چون " کمال تبریزی" خوشنام.
کارآکترها که تعدادشان زیاد هم هست، هر کدام شغلی دارند که نماد بخشی از جامعه هستند و با دغدغه های خاص خود؛ اما چرا این شخصیت ها باورپذیر نیستند و با مخاطب ارتباط نمی گیرند و گاه فقط شعار می دهند؟
در معرفی پر فروشترین فیلم اکران عید فطر آمده:
داستان فیلم در ژانر کمدی روایت میشود و قصه یک شرکت هواپیمایی است که در حال ورشکست شدن است، رئیس شرکت (لیلا حاتمی) پیشنهاد میکند که یک هواپیمای خراب از شرکت با چند مسافر را به داخل خلیج فارس بیاندازند تا بتوانند پس از کشته شدن مسافران از بیمه پول دیه و خسارت آنها را بگیرند، او سراغ یکسری افراد میرود که از زندگی خسته شده و دنبال مرگ هستند ، خلبان هواپیما (مانی حقیقی) و مهمانداران نیز جزو این افراد هستند . آنها با امضای یک برگه قبول میکنند تا در هواپیما بروند و پس از سقوط کشته بشوند، همه چیز درست پیش میرود تا اینکه یک مسافر به اسم علی حاجتی (پژمان جمشیدی) بدون اطلاع از قصد مسافرین سوار هواپیما میشود .در این میان هم زمان با این حوادث مسافرین هواپیما را به همراه رئیس شرکت در یک جای ناشناخته میبینیم که توسط یک بازپرس (مهران مدیری) مورد بازجویی قرار میگیرند. محمدرضا گلزار ، بازیگر مشهور سینما نیز میان آنها به دلایلی نامعلوم حضور دارد.
در فیلم "ما همه با هم هستیم"، مهران مدیری- بازپرس، لیلا حاتمی_ رئیس شرکت هواپیمایی، پژمان جمشیدی_ علی حاجتی مسافری که نمی خواهد بمیرد، مانی حقیقی- کاپیتان شادمان، جواد عزتی- کمک خلبان، حسن معجونی- دکتر، سروش صحت- کارگردان، نادر فلاح- معلم، سام نوری- مامور حراست هواپیما و محمدرضا گلزار در نقش خودش همراه با هانیه توسلی، ویشکا آسایش، علی شادمان، مهران غفوریان، سیروس گرجستانی ، فرزین محدث بازیگران اصلی فیلم هستند.
