به بهانه‌ی اعتراض به انتشار نام بهروز وثوقی و گوگوش در فهرست بازیگران ایران

هما گویا / سی و یک نما_ وقتی در حیطه هنر، نظر می‌دهیم باید معیارهایمان هنری باشد و نه سیاسی یا اعتقادی و...

 

بزرگترین خطری که انکار دو چهره‌ی تاثیرگذار در تاریخ سینما و موسیقی ایران پیش از انقلاب اسلامی می‌تواند داشته باشد این است که واقعیت‌های تاریخی و روایت‌های درست هم در معرض شک و شبهه قرار بگیرد. یک منتقد حرفه‌ای و البته زرنگ کسی است که بی‌طرفیِ حتی ظاهریِ او در روایت تاریخ و اخبار ( کاری که با آن استثمار پیر پای "بی بی سی" را به خانه‌ی همه مان باز کرد) راه را برای تاثیرگذاری باورها و اهدافش باز می‌کند.
در مورد بهروز وثوقی حرفی نمی‌زنیم که جایگاه و تاثیر او در سینمای ایران روشن‌تر از خورشید است حتی اگر با خواهر شاه رابطه داشته و فقط بد نیست که به فاجعه‌ی "سینما رکس آبادان" که یقینا خشم مردم از این اتفاق در تسریع وقوع انقلاب اسلامی سهم داشته همین بهروز وثوقی بی‌تاثیر نبوده است. چطور یک فیلم بدون رقص و آواز و صحنه‌های تحریک کننده و بی هیچ بازیگر زن فتنه انگیزی در شهر آبادان می‌تواند ۷۰۰ نفر را به سینما بکشاند تا زنده زنده کباب شوند؛ اگر"گوزن‌ها" نباشد و اگر کیمیایی نباشد و به طور حتم اگر بهروز وثوقی نباشد.
اما در مورد گوگوش که مسلما دشمن سرسخت نظام است‌؛ نمی‌توان منکر شد که یک مولف در زمینه موسیقی، سینما در ایران بوده که در زمینه بازیگری حضورش در فیلم‌های ماندگار "بی تا" هژیر داریوش و "نازنین" علیرضا داوودنژاد تحسین شده و البته در فیلم "شب غریبان" فرزان دلجو نیز بازی خوبی داشته است. ضمن اینکه سه‌گانه حضور او در کنار بهروز وثوقی هم فیلم‌هایی به مراتب محکم‌تر و شریف‌تر از بعضی فیلم‌هاست که این روزها می‌لینیم.
در ادامه تصاویری از وی را در نقش‌هایی که نمی‌شود منکر توانایی او و لزوم حضور نام اصلی‌اش ( فائقه آتشین) در لیست بازیگران ایران شد، می‌بینیم.

 

 

 

 

 

*عکس های انتخاب شده در این یادداشت: گوگوش در کنار زنده یاد استاد عزت اله انتظامی ، پروانه معصومی، چنگیز وثوقی و زنده یاد مهین شهابی در سکانس هایی از دو فیلم بی تا و نازنین

نقد فیلم «جوکر» JOKER ساخته تاد فیلیپس/ گذشته‌ای برای یک ضدقهرمان

هما گویا /سی و یک نما – وقتی گفته شد که برای اکران فیلم جوکر(Joker ) به کارگردانی "تاد فیلیپس"، پلیس در سینماهای آمریکا مستقر شده و ارتش هم مراقب اوضاع بوده به نظرم یک شوک تبلیغاتی دوجانبه آمد اما با دیدن فیلم مطمئن شدم که جوکر در هرجای دنیا که به نمایش درآید، یقینا نیاز به حضور و حراست پلیس دارد.

در همان اولین سکانس وقتی جوکر رو به روی آینه با میمیک چهره‌اش بازی می‌کند، می‌دانیم که این واکین فینیکس قرار است با بازی خود حیرت زده‌مان کند و در سکانس بعدی وقتی از جوان‌های کم سن و سال که باید پر از مهربانی و سرزندگی باشند، آکنده از خشم و نفرتند، کتک می‌خورد، با آن موسیقی تاثیر‌گذاری که روحت را خراش می‌دهد، باور می‌کنیم که این فیلم قرار است با فکر و روحمان بازی سختی داشته باشد، حتی اگر مثل من هرگز فیلم‌های ابرقهرمانی را دنبال نکنید و با دنیای مارول ارتباط نگرفته باشید، گرچه فیلم تاد فیلیپس اصولا یک ملودرام اجتماعی/روانشناسانه‌یِ لجام گسیخته و معترضی ست که صرفا ماسک جوکر را به چهره زده است.

 

و انگار با سکانس بعدی و نمای نزدیک از چهره واقعی آرتور (جوکر) که به سختی می‌خندد و از مشاورِ سیاه پوست خدمات عمومی می‌پرسد:
"آیا من این حس را دارم یا آن بیرون ( اجتماع) دارد دیوانه می‌شود!؟"، همان اول فیلم، فکر می کنی که پایان آن را می‌بینی، اما داستان پر تنش‌تر و پیچیده‌تر از آن چیزی است که پیشداوری می‌کنی.
آرتور یک بیمار افسرده و سرخورده از اجتماع که می‌خواست روزی کمدین باشد، حالا حتی در قالب یک دلقک هم موفق نیست و با وجود مصرف انواع داروها و ارتباط با روانشناس دولتی (که حالا به او می‌گوید شهرداری بودجه لازم را ندارد و این آخرین دوره‌ی تراپی اوست) در بدترین شرایط اقتصادی و اجتماعی قرار دارد. او که دچار حمله خنده‌های هیستریک و بیقراری پاهاست مجبور است کارت‌هایی را همیشه به همراه داشته باشد تا خنده‌های او را توجیه کند و موجب سوءتفاهم برای دیگران نشود. کارت‌هایی که تایید می‌کند، این خنده‌ها اوج گریه.ی یک انسان آسیب دیده است.

 

او سال‌هاست از مادر بیمارش مراقبت می‌کند، مادری که از کودکی، او را "هپی"(خوشحال) صدا می‌زند و از او می‌خواهد که همیشه چهره‌لی شاد و خندان داشته باشد.
فیلم در دهه هشتاد می‌گذرد. زمانی که تلویزیون در نبود فن‌آوری امروزه و فضای مجازی نقش کلیدی در زندگی انسان‌ها و باورهایشان داشته...
و این شروع آشنایی ما با یکی از مشهورترین شخصیت‌های منفی کامیک بوک است که حالا قرار است نه ضد قهرمان، بلکه قهرمان این داستان‌ها باشد که از ما می‌خواهد تا از زاویه نگاه او هم به دنیا بنگریم و شاید حتی با این شخصیت شرور همدلی کنیم، تا جایی که خیر و شر را برادر ناتنی هم می‌کند.

مادر آرتور سال‌ها پیش خدمتکار عمارت "توماس وین" (سرمایه‌دار بزرگ شهر فرضی گاتهام و پدر بروس وین، شخصیت بتمن ابرقهرمانی که می‌شناسیم) بوده، مرد ثروتمندی که حالا می‌خواهد شهردار شود و در نظر او انسان‌های معترض به آسیب‌های اجتماعی و اقتصادی، دلقکی بیش نیستند. مادر با مشکلات مادی که دارد، سال‌هاست از طریق نامه از توماس وین کمک می‌خواهد و آرتور همیشه با این اقدام او (هر چند هیچ کمکی هم در پاسخ به این نامه‌ها نشده) مخالف و از این مرد بیزار است.

 

آرتور طرفدار دوآتیشه ی یک مجری و کمدین محبوب شوی پر مخاطب تلویزیونی به نام مورای فرانکلین (با بازی فوق العاده رابرت دنیرو) است و دوست دارد یک روز مهمان این برنامه باشد تا به عنوان یک کمدین و رقصنده، همه او را تشویق و تحسین کنند. او می‌خواهد به هر طریقی با اجتماع ارتباط بگیرد تا شاید کمبود محبتی که از کودکی داشته، جبران شود. (و من تا اینجای فیلم به یاد ترانه ی زیبای "من یک جوک گفتم" گروه BEE GEES می‌افتادم.)
همه چیز با ورود یک شیء و نه یک شخص، زندگی آرتور را متحول می‌کند.
یک اسلحه که صاحبکارش در بنگاه شادمانی (خصمانه) به او می‌دهد و درست در زمانی که او هیچ چیز برای باختن ندارد و....
جوکرِ تاد فیلیپس با فیلمنامه‌ای قدرتمند، کارگردانی تحسین شده و بازی فوق العاده حالا یک فیلم استثنایی محسوب می‌شود اما باز هم یک پله پایین‌تر از فیلم کریستوفر نولان و یا سه گانه‌ی تاثیرگذار در این فیلم، از مارتین اسکورسیزی می‌ایستد و با تمام تعریف و تمجیدها و فروش فوق العاده و رکوردشکن، گر چه افتخارات بسیاری کسب کرده و در آینده نزدیک هم از آن بهره‌مند خواهد شد، اما بعید است مثل "راننده تاکسی" و یا "شوالیه تاریکی" در ذهن تاریخ سینما هک شود. درست مثل فیلم "بردمن" که بسیار موفق و خوش ساخت بود اما کمتر کسی این روزها به این فیلم فکر می‌کند.

 

یکی از نقص‌های فیلم "جوکر" نداشتن دیالوگ‌های خوبی است که بتوانیم در آینده آنها را بیاد بیاوریم (گر چه برخی از منتقدین،دیالوگ‌های فیلم را فوق العاده خواندند و من به دنبال این فوق العاده‌ها گشتم اما پیدا نکردم) و همه چیر بین قصه و روایت قصه تقسیم می‌شود. نویسنده و کارگردان از جوکر فقط زبان بدن می‌خواهند و واکین فینیکس به خوبی از پس آن برآمده اما مسلما کلام درست هم می‌توانست بازی خوب او را مثل بازی ماندگار "هث لچر" زبانزد کند.
ما در فیلم جوکر در حقیقت نظاره‌گر روایتی هستیم که مدام شگفت‌زده‌مان می‌کند اما نه با کلام و اوج این فقدان دیالوگ‌های مناسب را می‌توانیم در سکانس کلیدی حضور آرتور در شوی تلویزیونی مورای ببینیم که می‌توانست قبل از هر اتفاقی از نظر حسی میخکوبمان کند و نه شوکه.
و در پایان اگر بخواهیم نقطه ضعف اساسی برای فیلم در نظر بگیریم، در سکانس‌هایِ درهم پایانی و به خصوص پایانبندی فیلم است که نمی‌تواند به اندازه‌ی خود فیلم، از نظر فرم راضی‌مان کند. انگار یک چیزی کم دارد و یا درست‌تر بگویم که چیزهایی اضافه دارد.
(اگر فکر می‌کنید در این یادداشت، چیزی از فیلم لورفته، سخت اشتباه می‌کنید و هنوز هیچ چیز از فیلم گفته نشده و می‌توانید با هیجان آن را ببینید).

گزارش تصویری نمایش "مری پاپیتز" به کارگردانی احمد سلیمانی

 

سی و یک نما - نمایش موزیکال مری پاپینز، برداشتی آزاد از نمایشنامه مری پاپینز نوشته جولین فلوز است که احتمالا فیلم برنده جایزه اسکار آن را با بازی جولی اندروز بیشتر به خاطر داریم.

این نمایش به کارگردانی احمد سلیمانی از اواسط آبان ماه در تالار وحدت روی صحنه رفته است و در آن بازیگران به ترتیب حروف الفبا:آرمین رحیمیان ، مهراوه شریفی ، بهنوش طباطبایی و احسان کرمی باهمراهی بیش از ۱۰۰ هنرمند گروه حرکت حضور دارند.

در ادامه گزارش تصویری این نمایش را می بینید:
عکس:زهرا اروجلو

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

برگزیدگان سی و ششمین جشنواره بین المللی فیلم کوتاه در برج میلاد معرفی شدند

سی و یک نما - اختتامیه سی‌وششمین جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه تهران به دبیری سید صادق موسوی عصر دیروز ۲۴ آبان در سالن همایش‌های برج میلاد برگزار شد . جوایز بخش‌های مختلف به شرح زیر است:

 

 

بخش کتاب و سینما

برگزیده سوم: امیرمسعود سهیلی برای «فیلمرغ»

برگزیده دوم: سامان حسین پور و اکو زندکریمی برای دیگری

برگزیده اول: علی عزیزی برای اشغال

جوایز تحقیق و پژوهش در فیلم مستند

تندیس این بخش به مینا مشهدی و حسن نقاشی برای «آنجا که باد می وزد» اهدا شد.

جوایز آسیفا

تندیس این بخش به سمانه شجاعی برای انیمیشن جسم خاکستری اهدا شد

نشان انجمن صنفی کارگردانان سینمای مستند به روح الله اکبری برای مستند جلیل و خلیل اهدا شد.

جوایز بخش هنر و تجربه

لوح تقدیر این بخش نیز به فیلم عزیز ساخته مهدی موسوی بَرزُکی اهدا شد.

تندیس جشنواره این بخش نیز به فیلم انیمیشن کلاف ساخته ملیحه غلامزاده اهدا شد.

جوایز ایسفا

با تقدیر از دو فیلم گرگ ها و پاندای قرمز، مدال ایسفا و لوح تقدیر به همراه جایزه نقدی به پیام رضایی برای فیلم به سبک زمین اهدا شد.

جوایز یونیسف

تندیس یونیسف، لوح تقدیر و دوربین فایو دی به مریم زارعی برای فیلم مگرالن اهدا شد.

جوایز بخش بین الملل

انیمیشن یک دیگر به کارگردانی سارا طبیب زاده و فیلم آشمینا از کشور نپال به کارگردانی دکلر برنسون جایزه ویژه هیات داوران را دریافت کردند.

جایزه داستانی:

فیلم نهایت راحتی از کشور فنلاند

جایزه بخش پویانمایی:

فیلم مهاجرت از کشور صربستان

جایزه بخش تجربی:

فیلم مکان ها از کشور اسپانیا

جایزه بخش مستند:

فیلم تاریخچه گرگها از کشور پرتغال

جایزه بزرگ و مبلغ سه هزار یورو به فیلم برادری از کشور کانادا اهدا شد.

جایزه بهترین فیلم با موضوع انسجام ملی

دیپلم افتخار و پنجاه میلیون ریال به فیلم لِسِک به کارگردانی محمدرضا وطن دوست

جایزه بهترین فیلم با موضوع نشاط و امید به آینده

دیپلم افتخار و پنجاه میلیون ریال به رضا جمالی برای فیلم اینجا جایی برای فرود نیست

جایزه بهترین دستاورد فنی و هنری

دیپلم افتخار و پنجاه میلیون ریال به مجتبی موسوی برای فیلم آقای گوزن

جایزه بهترین موسیقی فیلم

دیپلم افتخار و پنجاه میلیون ریال برای هومن راد ساخت موسیقی فیلم کلاف

جایزه بهترین فیلم با موضوع هویت ملی

سیم ششم ساخته بهرام عظیمی

جایزه بهترین بازیگر زن:

دیپلم افتخار و جایزه نقدی به یاسمن نصیری برای فیلم عزیز اهدا شد.

جایزه بهترین فیلمبرداری

تندیس جشنواره و مبلغ هفتاد میلیون ریال به مسعود امینی تیرانی برای فیلم جونده اهدا شد.

جایزه بهترین تدوین

تندیس جشنواره و مبلغ هفتاد میلیون ریال به اسماعیل علیزاده برای فیلم بی ریختی اهدا شد.

جایزه بهترین طراحی صدا

تندیس جشنواره و مبلغ هفتاد میلیون ریال به مصطفی بهمنی برای فیلم عزیز اهدا شد.

جایزه بهترین فیلمنامه

تندیس جشنواره، لوح تقدیر و جایزه نقدی این بخش به فیلم امتحان نوشته سونیا حداد و فرنوش صمدی اهدا شد.

بخش پویانمایی

جایزه بهترین کارگردانی:

تندیس جشنواره، لوح تقدیر و جایزه نقدی این بخش به کلاف به کارگردانی ملیحه غلامزاده اهدا شد.

دیپلم افتخار و جایزه نقدی این بخش به فیلم گرسنگی به کارگردانی زهرا رستم پور اهدا شد.

بخش مستند

جایزه بهترین کارگردانی:

تندیس جشنواره، لوح تقدیر و جایزه نقدی این بخش به مستند آنجا که باد می وزد به کارگردانی مینا مشهدی مهدی اهدا شد.

بخش تجربی

جایزه بهترین کارگردانی:

تندیس جشنواره، لوح تقدیر و مبلغ یکصد و بیست میلیون به فیلم «به سبک زمین» به کارگردانی پیام رضایی اهدا شد.

جایزه بهترین فیلم تجربی:

تندیس جشنواره، لوح تقدیر و جایزه نقدی این بخش به فیلم وقتی زنی کنار گلی نشسته بعد از 154 سال خسته می‌شود ساخته شهریار حنیفه اهدا شد.

بخش داستانی

جایزه بهترین کارگردانی:

تندیس جشنواره و جایزه نقدی این بخش به مهدی موسوی برزکی برای فیلم عزیز اهدا شد.

جایزه ویژه هیات داوران:

تندیس، لوح تقدیر و جایزه نقدی این بخش به سعید نجاتی برای فیلم دابر اهدا شد.

بهترین فیلم در بخش سینمای ملی:

تندیس جشنواره و جایزه نقدی این بخش به فیلم عزیز به کارگردانی سید مهدی موسوی برزکی اهدا شد.

بهترین فیلم از نگاه تماشاگران:

تندیس جشنواره، لوح تقدیر و جایزه نقدی این بخش به فیلم کوچه ساخته محمدرضا مصباح اهدا شد.